‘Vrouwen hebben niet altijd de behoefte om een Bokito aan tafel te hebben’

7 maart 2019 08:22

• Communicatie & Marketing

Zet 6 ondernemende vrouwen bij elkaar en je krijgt verrassende inspiratie, prikkelende oneliners en winstgevende kruisbestuiving. Half februari was in Rotterdam de ontmoeting tussen onderneemsters Carla de Barros Barbósa, Annemarie van Gaal, Joan Nunnely, Tineke Rensen, Petra van Leeuwen en Cindy Weerdenburg. Allen uit verschillende typen bedrijven en met verschillende missies en visies.

Het thema waarover de dames spraken: ondernemerschap door vrouwen.

En (uiteraard) werd er gesproken over: vrouwen aan de top. Of is het meer… Vrouwen naar de top. De conclusie van deze rondetafel, op hoog niveau in Rotterdam, was echter helder en eensgezind: “Natuurlijk is ondernemerschap een kwestie van volledig eigen verantwoordelijkheid. Maar… vrouwen hebben wel elkaars inspiratie nodig. En we hebben zeker niet op elk moment de behoefte om een Bokito aan tafel te hebben!”

Over de deelneemsters aan dit rondetafelgesprek:

Carla de Barros Barbosa: managing partner communicatieadviesbureau Linden & Barbosa.

Tineke Rensen: Oprichter van het Powerful Business Women’s Network en auteur van enkele ondernemersboeken.

Annemarie van Gaal: Investeerder, columniste, TV-persoonlijkheid, auteur van diverse boeken

Joan Nunnely: HR-adviseur bij Public Spirit.

Petra van Leeuwen: directeur/eigenaar bij HR-organisatie R.O.T.S. van Leeuwen.

Cindy Weerdenburg: directeur/eigenaar van haar bureau in telefonische acquisitie in de financiële sector.

Het gesprek werd geleid door: Jerry Helmers, Founder van de Crown Media Group, directeur/eigenaar van Dé Nederlandse Debatclub in Amsterdam én columnist/opiniemaker bij De Telegraaf en BNR Nieuwsradio.

Het Glazen Plafond bestaat niet?

Kijk alleen maar eens naar de eerste stelling van dit rondetafelgesprek dat door Het Ondernemersbelang was geïnitieerd en inhoudelijk aangevoerd werd door debatleider/dagvoorzitter Jerry Helmers: ‘Het Glazen Plafond bestaat niet’. Ook daar wist en weet je al bij voorbaat dat er flink gediscussieerd zal worden.

Petra Rots-van Leeuwem beet het spits af. “Ik ben het nadrukkelijk niet eens met deze stelling. In een land als Nederland kan van alles. Ik zie helaas nog tot mijn spijt dat veel vrouwen uit zichzelf zeggen dat ze het allemaal wel prima vinden. Hun huidige werksituatie dus.” Carla de Barros Barbosa sluit zich daar grotendeels bij aan. “Ik heb dat Glazen Plafond ook nooit gevoeld, ik adviseer grote corporates en bedrijven in het MKB,  maar ben daar niet in dienst. Ik heb het glazen plafond nooit ervaren. Wel zie ik dat vrouwen zichzelf soms vaak onnodig kleiner maken.”

[embed]https://youtu.be/wAqBxWIb7Do[/embed]

Joan Nunnely meent echter dat Het Glazen Plafond wél bestaat. “Ik herken wel wat er zojuist is gezegd, maar ik heb de belemmeringen in mijn carrière wel ervaren. Je krijgt gewoon bepaalde rollen niet. Nee, eerlijk is eerlijk: echt 100% zeker weten doe je het niet of het ligt aan het feit dat je vrouw bent. Ondanks dat ik een goed CV had, waren er momenten dat ik toch niet kon doorbreken. Daarbij moet ik ook aantekenen dat er ook vrouwen zijn die mij hebben tegengehouden. Het Glazen Plafond is dus niet iets dat exclusief door mannen zou zijn gecreëerd.”

Geen deuk in een pakje boter

Annemarie van Gaal krijgt nu het woord: “Als de overheid streeft naar 30% vrouwen in topposities en als nu na al die jaren blijkt, dat slechts een schamele 11% is doorgestoten naar de top, dan kun je maar één ding concluderen: vrouwen slaan nog geen deuk in een pakje boter. Ja, inderdaad: veel vrouwen willen parttime werken. Dat klopt. Maar er zijn ook méér dan genoeg vrouwen met ambitie die wél fulltime werken en carrière willen maken. Waarom dat niet altijd lukt? Mannen voelen zich met elkaar toch wat comfortabeler. Mannen zoeken vooral iemand die op henzelf lijkt.”

Petra van Leeuwen wijst er op dat de nieuwe jonge opkomende generatie hier anders in staat. “Jongeren zijn minder met clichés opgevoed. Dat gaat zich uitbetalen. Misschien moeten we nog wat meer geduld hebben. Die jonge vrouwen met ambitie komen er wel.”

https://youtu.be/FocGFt2_9Vk

Dat businessclubs – gemiddeld genomen – worden gedomineerd door mannen is wel zo. Cindy Weerdenburg kan dit niet ontkennen. “Vrouwen voelen dat ze zich daar mee meer moeten bewijzen. Ik denk dat dit komt door het onderwijs. Op school al worden meisjes heel klein gehouden. Jongens mogen stoer zijn. Ik heb me er echter nooit wat van aan getrokken.”

Transitie

Dat vrouwen misschien nog wat meer geduld moeten hebben en dat de samenleving langzamerhand tot een voortschrijdend inzicht komt, is iets waar de deelnemers aan het rondetafelgesprek het uiteindelijk wel grotendeels over eens zijn. Joan Nunnely:  “Ik denk dat onze samenleving in een transitie zit. Het gaat vanzelf goed komen. Je ziet ook steeds meer dat jonge vrouwen al eigen regie nemen; die solliciteren al niet eens meer. Die gaan gewoon ondernemen. Prima toch. Als werkgevers ze niet zouden willen hebben, dan doen ze het gewoon zelf. Ik vind dat fantastisch.”

Petra van Leeuwen herkent dit ook. “Zo zijn er nog werkgevers die bang zijn dat vrouwelijke medewerkers zwanger worden. Het verbaast me dat mannen het lef nog hebben om die vraag te stellen, bijvoorbeeld bij een sollicitatiegesprek. Als een vrouw talenten heeft en veel waarde aan een bedrijf kan toevoegen, dan denk ik: kom op, wat maken die paar maanden zwangerschapsverlof uit? Je neemt iemand aan voor een baan, niet om een bureau te vullen.”

https://youtu.be/j7AaIJxCUPA

Cindy Weerdenburg knikt maar blijft een appèl doen op de kracht van de vrouwen zelf: “Vrouwen zitten soms nog wel net iets te veel in de slachtofferrol. Ik snap dat niet. Regel het gewoon. Doe het gewoon.”

Zijn we dan ongewild toch afhankelijk van ‘De Mannen?’

Annemarie van Gaal moet lachen. “Zal ik jullie eens wat vertellen. Het is mijn persoonlijke geluk geweest dat ik geen man heb gehad in mijn jonge jaren. Zonder man zijn, maar wel met een kind, was het beste dat mij kon overkomen voor mijn werk en mijn carrière. Ik heb het daardoor echt zelf moeten rooien.”

Hebben vrouwen-businessclubs bestaansrecht?

Of, doen vrouwen zichzelf hiermee tekort?

Op naar de tweede stelling. Over het bestaansrecht van de businessclub en netwerkorganisaties die uitsluitend voor vrouwen zijn. Wat vinden de deelnemende onderneemsters van deze ‘exclusieve’ clubs?

Petra van Leeuwen: “Ik ben niet bewust lid van vrouwenclubs. Wel begrijp ik dat het voor vrouwen fijn kan zijn om vanuit een veilige setting te opereren. Vrouwen zijn veel sterker in verbinden met elkaar dan mannen dat zijn. Vrouwen hebben aan tafel helemaal geen behoefte aan een Bokito!”

Dat er binnen vrouwenclubs vooral over ‘koetjes en kalfjes’ wordt gepraat is iets waar met name Cindy Weerdenburg zich aan ergert. “In gemengde – dus: normale – netwerkclubs gaat het veel meer over zaken. Men weet veel beter waarom men er is wat het eigen doel is. Er is nauwelijks nutteloze SmallTalk om de business heen. Vrouwen hebben het dan toch over de kinderen. En, het huishouden. Ik erger me daar mateloos aan.”

Tineke Rensen herkent dit. “Mannen gaan eerder voor succes. Vrouwen gaan voor resultaat. Vrouwen hebben meer oog in wat er samen bereikt kan worden.” Omdat er veel onderneemsters zijn die wel op niveau willen netwerken, heeft zij een eigen netwerk voor vooruitstrevende onderneemsters opgericht. “En, vrouwen netwerken gewoon anders dan mannen.”

https://youtu.be/Wqxd4wgMzdk

Annemarie van Gaal heeft echter niet zo een probleem met het bestaan van de vrouwen-businessclubs.  “Ik denk dat ze op termijn zullen verdwijnen. Maar wat is er mis mee dat ze er nu nog wel zijn? Ik denk dat ze nu nog een wezenlijke bijdrage leveren aan het onderling versterken. Laat vrouwen nu nog van elkaar leren op deze wijze. Misschien zien ze in elkaar ook wat rolmodellen. Helemaal prima. Dat vrouwen nu nog de Comfort Zone opzoeken is ook goed. Uiteindelijk zullen ze ervaren dat de ComfortZone te maken heeft met de goedkeuring van de omgeving. Om daar uit te komen, moet je eerst accepteren dat je niet overal goedkeuring zult krijgen met alles wat je doet. Dat gaat lukken. Uiteindelijk zijn we dus sterk genoeg om die vrouwenclubs niet meer nodig te hoeven hebben.”

Bedrijven zonder bijdrage aan de samenleving verliezen hun bestaansrecht

Ondernemerschap in Nederland gaat uiteraard niet uitsluitend over het verschil tussen mannen en vrouwen. En daarom werd er ook een mooie filosofische discussie gevoerd. Of was het toch heel zakelijk? De stelling: Bedrijven zonder bijdrage aan de samenleving verliezen hun bestaansrecht.

Carla de Barros Barbosa: “We zitten in een tijdgeest waarin de samenleving behoefte heeft aan bedrijven die ook een bijdrage leveren aan de samenleving. Merken met een duidelijk merkverhaal waarin ook dit soort onderwerpen wordt benoemd, creëren een hogere aantrekkingskracht.”

https://youtu.be/9ZiPy0Oi4gs

Maatschappelijke FootPrint

Cindy Weerdenburg sluit zich daar bij aan. “Ja, ik ben ondernemer. Ik wil goed mijn geld verdienen maar ik zie ook dat men behoefte heeft aan een Footprint, waar organisaties voor staan. Werkgevers en ondernemers zijn hun sociale kant aan het (her)ontdekken. Zonder dat ze ermee hoeven te koketteren. Ik ben van een maatschappelijke businessclub ambassadeur. Dat doe ik met veel plezier. Natuurlijk ook omdat ik er vanuit mijn hart echt voor sta.”

Volgens Petra van Leeuwen is ‘goed werkgeverschap’ anno 2019 een onderdeel van je verhaal. “Veel ondernemers staan er niet bij stil dat ze een relatie met hun werknemers hebben. Laat staan dat ze zorgen voor een gezonde relatie. Juist de bedrijven waar men zich veilig voelt, gezien en gesteund, zijn de bedrijven waar mensen excelleren.”

Bij Joan Nunnely is de maatschappelijke Footprint én het eigen ondernemerschap nauw verweven geraakt. “Ik ben achter de schermen actief – als vrijwilliger – bij een politieke partij. Daar kan ik betekenisvol zijn en mensen laten worden wie ze willen zijn. Het is iets waar als ik persoon heel erg voor sta.”

https://youtu.be/bbcoBpKzonE

Jongeren

Tineke Rensen ziet op dit thema al een andere manier van denken bij de jongeren. “Toen ik jong was, was ik eigenlijk helemaal niet bezig met maatschappelijke kwesties. Integendeel! Nu zie ik dat jongeren wel met dat soort thema’s bezig zijn. Met name over het milieu. Daar kun je dan van vinden wat je wilt, maar jongeren zijn dus eerder in hun leven in een modus dat ze iets willen veranderen. Of, ze geven veel publieker aan dat ze zich ergens zorgen over maken.”

Voor Annemarie van Gaal is het een levensmissie geworden om mensen bewust te maken van een ‘financieel onbezorgd leven’. “Maar ook vind ik dat bedrijven – als ze een maatschappelijke Footprint willen achterlaten – het lef moeten hebben om de hele keten, waarbinnen ze actief zijn, aan te spreken. Je moet druk durven uitoefenen. Ik zit binnen enkele organisaties in de Raad van Commissarissen. Daar gebruik ik mijn positie altijd om bijvoorbeeld een onderzoek in te stellen over gelijke betalingen voor mannen en vrouwen binnen een organisatie. Verbeter de wereld, begin bij je zelf. Of in ieder geval op de plek waar je invloed kunt uitoefenen.”

Hebben we in Nederland een Ministerie van Ondernemerschap nodig?

Een interessante stelling zo leek het ons. Want… zou er een kandidaat bij zitten onder de deelnemers van dit rondetafelgesprek?

Cindy Weerdenburg: ‘Nee, we hebben geen Ministerie van Ondernemerschap nodig. We moeten alleen er voor zorgen dat mensen op veel jongere leeftijd kennis maken met ondernemerschap. We zullen de nieuwe generatie moeten leren wat het is om risico’s te durven nemen.”

Carla de Barros Barbosa: “Ligt eraan wat diegene dan exact gaat doen. Maar, het lijkt me een goed plan. Ondernemerschap moeten we stimuleren. Er is al wel wat in het onderwijs op dat vlak gaande maar hoe mooi is het als we mensen inspireren om meer vanuit oplossingen en pro-activiteit te gaan denken.”

Tineke Rensen: “Ja, ik zou zelf geen minister willen zijn, simpelweg omdat ik er geen geduld voor heb. Maar het zal goed zijn voor het ondernemersklimaat in Nederland. Kijk alleen maar eens hoe onpraktisch en ongemakkelijk de overheid omgaat met het ontslagrecht. Het is de doorn in het oog van de ambities van het MKB.”

Annemarie van Gaal: “Nee, we hebben absoluut geen Ministerie van Ondernemerschap nodig. Sowieso hebben we al goede ondernemers- en werkgeversorganisaties die in hun lobby al veel macht uitoefenen. Maar als je nu ook nog een apart Ministerie van Ondernemerschap zou oprichten, dan duw je ondernemerschap weer in een silo, in een hoekje. Dat moeten we niet willen. De hele overheid moet nameijk ondernemender worden. Ambtenaren moeten praktischer leren denken. Het is dus veel breder dan alleen slechts alleen een gebouw in Den Haag waar dan een functionaris zit die we dan Minister van Ondernemerschap noemen.”

Joan Nunnely: “Wat mij betreft wel. En dan als het even kan… Annemarie van Gaal als minister .Ik zou het niet doen. Maar feit is wel dat we ondernemerschap in Nederland meer op de kaart moeten zetten.”

Petra van Leeuwen: “Ik zie het Ministerie van Onderwijs eigenlijk als het Ministerie van Ondernemerschap. Dát is waar je de spirit kunt leveren. Dat is waar je jongeren kunt leren bestaande culturen te doorbreken. Overigens… als je nu kijkt naar de Verenigde Staten: feitelijk staat daar nu toch ook een ondernemer als president aan het roer? Is dat dan wat we willen?”

Prikkelende ondernemerstips van de zes deelneemsters – voor u! - om de komende 12 maanden succesvol te zijn!

Petra van Leeuwen: “Praat met mensen, niet over mensen.”

Joan Nunnely: “Zorg voor je eigen zichtbaarheid en definieer je eigen bijdrage.”

Annemarie van Gaal: “Let op je cijfers. En, als je een afkeer hebt van cijfers: het is net als de sportschool. Na een tijdje vind je het leuk!”

Tineke Rensen: “Ga aan je bedrijf werken. Niet in je bedrijf.”

Carla de Barros Barbosa: “Draag consistent uit waar je voor staat.”

Cindy Weerdenburg: “Wees brutaal en eerlijk naar jezelf. Stap uit je Comfort Zone om doelen te bereiken.”

Interessant artikel? Deel het: