‘Beeldhouwen is een dialoog met de steen’
27 november 2024 14:17
Kunstenares Saskia de Vink viert 10-jarig jubileum
In een sfeervol atelier op het platteland aan de rand van Amsterdam zit Saskia de Vink (56). De werkbank en vloer zijn bedekt met een dikke laag stof. Het gruis van steen dat vrijkomt als zij met een vervaarlijke slijptol en zaag grote stukken albast, basalt of serpentijn te lijf gaat. Saskia is een gepassioneerde beeldhouwster die de afgelopen jaren een indrukwekkend oeuvre heeft opgebouwd. Een aantal beelden is te zien op haar website sculpturesbysas.nl
Komend jaar viert ze haar 10-jarig jubileum als kunstenares. Haar werken zijn te zien in diverse galeries en tentoonstellingen. Maar voor Saskia draait het vooral om de liefde voor het ambacht. We spreken haar tussen de stukken albast en serpentijn over haar passie voor beeldhouwen, haar zoektocht naar perfectie en de diepere betekenis achter haar kunst.
Saskia, als je jouw atelier binnenkomt, voel je meteen de magie van het creatieproces. Wat betekent beeldhouwen voor jou?
‘Beeldhouwen is voor mij pure vrijheid. Zodra ik mijn handen op een stuk steen leg, begint er een soort stille dialoog. Het gaat niet alleen om wat ik wil creëren, maar ook om wat de steen mij toelaat te maken. Het is een subtiel samenspel tussen mijn visie en de natuur van het materiaal. Soms werk ik dagen aan een vorm, en dan ineens toont de steen zelf iets dat ik niet eerder had gezien. Dat zijn de magische momenten.’
Klinkt alsof het proces erg organisch is. Had je altijd al een passie voor beeldhouwen?
‘Absoluut niet! Ik ben pas op mijn 46e echt serieus met beeldhouwen begonnen. Daarvoor was ik moeder van twee prachtige kinderen en weer daarvoor stewardess bij de KLM. Maar ergens miste ik iets fundamenteels. Ik heb altijd al een passie voor kunst gehad. En voor archeologie. Ik hou van rauw en bruut. Schilderen was dus niets voor mij, maar beeldhouwen gaf meteen een klik. Het moment dat ik een hamer en beitel in mijn handen kreeg, wist ik: dit is het. Het voelde bijna alsof ik een verloren deel van mezelf terugvond.’
Het is een flinke stap, van moeder zijn naar de artistieke vrijheid van beeldhouwen. Wat gaf je de moed om die sprong te wagen?
‘Het was absoluut niet zonder twijfels. Ik was ook onzeker over mijn eerste beelden. Maar door de reacties die ik kreeg, besefte ik dat ik met mijn kunst mensen kan raken. Zo was er een relatie van mijn man op bezoek die minutenlang stil bleef staan voor een van mijn beelden. Hij had zich helemaal afgesloten en hoorde ons niet. Daarna wist hij haarfijn te vertellen welke emoties ik in dat beeld had gestopt. Hij had het allemaal gevoeld. Hij wilde het beeld kopen. Daar schrok ik van. Ik had er nooit aan gedacht om beelden te verkopen. Ik weigerde eerst, maar hij bleef aandringen. Na een week nadenken, ging ik akkoord, en zo is het gegroeid. Beeldhouwen geeft me de kans om iets blijvends te creëren, iets wat mensen kan raken.’
Beeldhouwen wordt vaak gezien als een ambacht dat geduld en precisie vereist. Wat zijn de grootste uitdagingen voor jou?
‘Geduld, inderdaad. Soms wil je als kunstenaar alles tegelijk. Maar een steen dwingt je om te vertragen en echt te kijken. Eén verkeerde slag, en je kunt een maand werk verliezen. En toch, dat is wat het zo mooi maakt. Je moet jezelf compleet overgeven aan het proces. In zekere zin leert het me nederigheid en respect voor de materialen waarmee ik werk. Af en toe lig ik er wakker van. Soms ga ik zelfs in het midden van de nacht naar mijn atelier om naar de steen te kijken. ‘Wat zit er in je’, denk ik dan. En dan draai ik de steen en opeens zie ik het…’
Wat is het favoriete materiaal om mee te werken? En waarom?
‘Ik werk graag met albast. Het heeft een zachte, bijna transparante uitstraling, maar het kan ook keihard zijn als je het verkeerd benadert. Die dualiteit fascineert me. Elk stuk albast heeft een andere tint en lichtval. Wanneer je het polijst, begint het te glanzen alsof het van binnenuit straalt. Dat moment dat de steen tot leven komt, dat is onbetaalbaar.’
Zijn er bepaalde thema’s of emoties die je probeert vast te leggen in je werk?
‘Mijn werk draait vaak om verbinding, zowel tussen mensen als tussen de mens en de natuur. We leven in een tijd waarin we steeds meer vervreemd raken van onszelf en onze omgeving. Met mijn sculpturen probeer ik mensen weer even stil te laten staan en contact te maken, al is het maar voor een moment. Als iemand geraakt wordt door mijn werk, zelfs zonder precies te weten waarom, dan heb ik mijn doel bereikt.’
Heb je een favoriet beeld?
‘Zeker. Eigenlijk zijn al mijn beelden favoriet. Ik kan er moeilijk afscheid van nemen. Het zijn mijn kindjes. Het beeld ‘Klein Curacao’ heb ik bijvoorbeeld teruggehaald uit de galerie waar hij voor de verkoop was. Het is een samensmelting van albast en koraal. Albast is een steen die door de eeuwen heen symbool staat voor puurheid en licht. Het doorschijnende karakter van albast weerspiegelt de scheiding tussen het aardse en het hemelse. Daardoor is het beeld een bron van innerlijke rust en wijsheid.’
‘Koraal is diepgeworteld in mythologische tradities. Koraal ontstaat uit het leven in de diepten van de oceaan en werd door oude culturen gezien als een symbool van bescherming. Zeemannen droegen koralen sieraden om zich te beschermen tegen kwade invloeden. Bovendien staat koraal symbool voor de cyclus van het leven, groei en transformatie, en herinnert het ons aan de eeuwige kracht van de natuur. Dit beeld is een ode aan de verbinding tussen mens, natuur en het goddelijke.’
‘Een ander beeld dat nooit weg gaat is ‘Le Monde Perdu’. Gemaakt van de keiharde steensoort serpentijn. Gitzwart. Het is een uitdrukking van onze grillige en rauwe samenleving van polarisatie en vijandigheid. Maar ik heb er ook gladde stukken in verwerkt. Want uiteindelijk overwint de hoop en de liefde.’
Wat zijn je plannen voor de toekomst? Heb je nog dromen of ambities?
‘Ik ben eigenlijk nooit helemaal tevreden, ik blijf mezelf uitdagen. Ik heb de dankbare taak dat ik mensen blij maak met mijn beelden. Een klant vertelde eens dat het eerste wat hij doet als hij wakker wordt, is mijn beeld aanraken om het gevoel te ervaren wat ik erin heb gestopt. Dat raakt me enorm. Dat ik met mijn werk zo’n emotie kan veroorzaken. Dat maakt me wel nederig. En het motiveert me nog meer om goed naar een steen te luisteren, te voelen en te verbinden, zodat ik weet wat voor beeld erin zit.’
Reacties op dit artikel
Reactie plaatsen? Log in met uw account.